"Boże Ciało" - tłumaczenie wiersza Gertrud von le Fort

 

Gertrud von le Fort 

BOŻE CIAŁO

TWÓJ GŁOS MÓWI:

Sztandary Króla powiewają: odsłaniam Wieczną Tajemnicę!

Jak delikatnie światło otula moje dłonie, jak błogo opada w dół!

Teraz Miłość ukrywa się tylko w Miłości:

W otwartym złocie niosę Ją przez otwarte krainy!

Choć znam wiele słów, to wy ludzie,

 musicie dziś uklęknąć.

Wasze kolana są waszymi skrzydłami!

 

Komentarz:

🔶 „Sztandary Króla powiewają”

To bezpośrednie nawiązanie do starożytnego hymnu „Vexilla Regis prodeunt” (Sztandary Króla idą naprzód), śpiewanego w Wielki Piątek i na Boże Ciało. Chrystus jest tu przedstawiony jako Król, a procesja eucharystyczna — jako Jego triumfalny pochód. To echo chrystologicznej wizji Kościoła jako wojska i orszaku Króla-Mesjasza.

🔶 „Odsłaniam Wieczną Tajemnicę”

Mowa o Najświętszym Sakramencie, który w uroczystość Bożego Ciała jest publicznie niesiony i adorowany. „Tajemnica” (gr. mysterion, łac. sacramentum) oznacza realną obecność Chrystusa — ukrytą pod postaciami chleba, lecz objawioną w wierze i czci.

🔶 „Jak delikatnie światło otula moje dłonie”

 

To subtelne ukazanie światła Bożej obecności, które nie oślepia, lecz łagodnie obejmuje — podobnie jak światło Eucharystii przenika duszę nie gwałtem, lecz łaską. Obraz dłoni wskazuje również na gest adoracji.

🔶 „Miłość skrywa się tylko w Miłości”

To linia pełna mistycznej głębi: tylko Miłość (osobowa: Chrystus) może być godnym schronieniem dla Miłości (Bożej). Eucharystia jest aktem doskonałej miłości — ofiarą i obecnością — i tylko w sercu, które jest czyste, może być właściwie przyjęta.

🔶 „W otwartym złocie niosę Ją przez otwarte krainy”

„Otwarte złoto” to oczywiste odniesienie do monstrancji — złotego naczynia, w którym wystawiany jest Najświętszy Sakrament. „Otwarte krainy” to świat, do którego Kościół niesie Jezusa. Ten wers symbolizuje misję i epifanię, czyli ukazanie Boga światu.

🔶 „Choć znam wiele słów, to wy, ludzie, musicie dziś uklęknąć”

Poetycka przestroga przed zredukowaniem wiary do rozumowych słów i pojęć. Eucharystia przekracza język, wzywa nie tyle do mowy, co do adoracji.

🔶 „Wasze kolana są waszymi skrzydłami”

Najbardziej zaskakująca i genialna metafora: pokora staje się drogą do duchowego wzlotu. Klękając, człowiek nie upokarza się, lecz unosi — w geście uwielbienia. Kolana to „skrzydła”, bo poprzez uniżenie otwiera się przestrzeń łaski.

Ten tekst Gertrud von le Fort łączy liturgiczną symbolikę z głęboką duchowością, zapraszając do kontemplacji Eucharystii nie tylko jako dogmatu, lecz jako żywego i kochającego Oblicza Chrystusa.